Το όνομα a priori αναφέρεται συχνά ως κάτι σαν θρύλος στους μουσικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης αλλά και της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τις τελευταίες εμφανίσεις του και 25 από τον πρώτο και μοναδικό του δίσκο.
Ένα όνομα με σύντομη ιστορία στον χώρο της jazz μουσικής και αντίστοιχα  περιορισμένες εμφανίσεις, αλλά ταυτόχρονα με σαφή επιρροή στα συγκροτήματα που ακολούθησαν.

Το μπαμ...   Οι a priori ήταν το όχημα έκφρασης για τον ταλαντούχο μουσικό Ντάνη Τραγόπουλο (κιθάρα, πιάνο και φωνητικά). Γύρω στα 1975-76 ο Τραγόπουλος ήδη διατηρεί ένα rock & roll σχήμα με τον Δημήτρη Γουμπερίτση και τον Σωτήρη Αναδολή κάτω από τη στέγη του μορφωτικού συλλόγου "ο Γαλαξίας". Τον Δεκέμβρη του 1976 αποφασίζει να συμμετάσχει στο 2ο Φεστιβάλ Jazz & Pop ερασιτεχνικών συγκροτημάτων της Θεσσαλονίκης που έγινε στο αμφιθέατρο των πρώην ΚΑΤΕΕ Θεσσαλονίκης, τότε στην περιοχή Βότση. Η σύνθεσή του “Γαϊτανάκι” σε στίχους του Θανάση Χονδρού (μετέπειτα μαζί με τον Ντάνη στο προοδευτικό  σχήμα της Θεσσαλονίκης «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ») διακρίνεται με τα βραβεία σύνθεσης και ενορχήστρωσης. Για την εμφάνιση αυτή, το προηγούμενο  rock & roll σχήμα διαφοροποιείται ώστε να ταιριάξει με το ύφος της νέας σύνθεσης. Ετσι στους πρώτους a priori μαζί με τον Τραγόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα, φωνή) συμμετέχουν ο Δημήτρης Γουμπερίτσης (κοντραμπάσο), ο Σωτήρης Αναδολής (ηλεκτρικό μπάσσο), ο Δημήτρης Παναγιωτίδης (ηλεκτρική κιθάρα) και ο Χρήστος Κουτσούρης (τύμπανα). Το κομμάτι, ένα μείγμα jazz rock fusion, με ακροβατική μελωδία, και σχεδόν δημοτικίζον φινάλε αποσπά διακρίσεις και εντυπωσιάζει το κοινό καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο στην μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

Το jazz rock στη Θεσσαλονίκη....    Το συγκρότημα με μιά και μοναδική εμφάνιση σύντομα διαλύεται καθώς ο Τραγόπουλος φεύγει για τη θητεία. Ο Δημήτρης Παναγιωτίδης αναλαμβάνει να διατηρήσει το όνομα και προσπαθεί να ξαναστήσει ένα αντάξιο της πρώτης εμφάνισης σχήμα. Γίνονται δοκιμές και πρόβες με αρκετούς μουσικούς της Θεσσαλονίκης, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μέχρι που τυχαία σε μια ροκ συναυλία της εποχής στη Θεσσαλονίκη συναντά τον παλιό του συμμαθητή Γιώργο Κωνσταντινίδη (κιθάρα). Η συνάντηση ήταν καθοριστική. Πιστοί στο αρχικό (και δύσκολα βιώσιμο) σχήμα με δύο ηλεκτρικές κιθάρες σε προωθημένο ρόλο και τις περισσότερες συνθέσεις βασισμένες σε μουσικά θέματα και σχήματα γραμμένα κύρια για δυό κιθάρες σχηματίζουν την έκδοση a priori II με την συμμετοχή του Σωτήρη Αναδολή (ηλεκτρικό μπάσσο), Χρήστου Κουτσούρη (τύμπανα), Σωτήρη Αλεβίζου (πιάνο, φωνή) και Θανάση Παλαιοχωρινού (ακουστική κιθάρα). Με τη νέα σύνθεση οι a priori εμφανίζονται στο 3ο Φεστιβάλ Jazz & Pop που έγινε στο παλιό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ της ΧΑΝΘ το 1977 με τη σύνθεση του Δ. Παναγιωτίδη «Αναγέννηση» με αντίστοιχη επιτυχία.
Μετά την εμφάνιση αυτή η σύνθεση του σχήματος διαφοροποιείαι κάπως, με τον Σωτήρη Αναδολή να μεταπηδά στα τύμπανα και στο ηλεκτρικό μπάσσο να βρίσκεται ο Δημήτρης Τζωρτζάκης – «Τζο» (a priori III). Το 1978 οι προσπάθειες συνεχίζονται και ανακοινώνεται η πρώτη αυτόνομη προσπάθεια - εμφάνιση μαζί με το συγκρότημα «Ασπρη Σφήκα». Δυό συναυλίες που προετοιμάστηκαν σχολαστικά για ένα σχεδόν χρόνο έγιναν τον Απρίλη του 1978 στον τότε Κινηματογράφο Ανετον, (σήμερα δημοτικό Θέατρο). Στη σύνθεση του συγκροτήματος μαζί με τους Κωνσταντινίδη, Παναγιωτίδη, Αναδολή επιστρέφει ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσσο και ο Γιώργος Χριστιανάκης στο πιάνο, μέλη της «Ασπρης Σφήκας» (a priori IV).
Μετά την ιστορική αυτή συναυλία για την Θεσσαλονίκη (από διάφορες απόψεις – μεγάλη συμμετοχή κοινού, θετικές κριτικές στον τύπο και ηθική στήριξη από ανθρώπους του χώρου όπως ο Σάκης Παπαδημητρίου), στο συγκρότημα επέρχονται νέες διαφοροποιήσεις.  Το 1979 το συγκρότημα παίρνει την μακροβιότερή του μορφή που έμεινε αμετάβλητη έως σχεδόν το 1985 με την προσθήκη του Θανάση Ζέρβα (σαξόφωνο) και Γιώργου Κουκουβίτη (κρουστά) και με τη μορφή αυτή (a priori V) εμφανίζεται πρώτα σε μια πετυχημένη συναυλία στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Στις πρόβες εκείνης της εποχής επανέρχεται ο Ντάνης Τραγόπουλος, που σε μια διαρκή φάση αναζήτησης παίζει κλαρινέτο, αλλά προτιμά να μείνει εκτός σχήματος.
Με την τελευταία σύνθεση το συγκρότημα εργάζεται συστηματικά σε συναυλίες και περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Το είδος εξακολουθεί να παραμένει το Jazz-rock fusion, τα φωνητικά έχουν παραμεριστεί εντελώς. Υπάρχουν πάντα επιρροές από την rock ή την funk αλλά και οι πρώτες προσεγγίσεις στην καθαρά αυτοσχεδιαζόμενη jazz, το ύφος της ECM, και της mainstream Jazz. Ο αυτοσχεδιασμός αρχίζει και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων που πολλές φορές στις συναυλίες ξεπερνούσαν τα 20 λεπτά, ενώ πολλά από τα θέματα ξεφεύγανε από τα τετριμμένα πρότυπα, και ακολουθούσαν δύσκολους και δύστροπους δρόμους. Παρ όλα αυτά το συγκρότημα είχε ένα σημαντικό πυρήνα ακροατηρίου που ήταν πιστό σε όλες τις συναυλίες.
Ο στόχος του συγκροτήματος εκείνη την εποχή ήταν, όπως ίσχυε για όλα τα ονόματα της εποχής, ένας δίσκος. Οι προσπάθειες να ενταχθεί η προσπάθεια κάτω από ένα εταιρικό συμβόλαιο ναυάγησαν μπροστά τις καθαρά εμπορικές βλέψεις της εταιρείας που δεν συμβάδιζαν με την εικόνα του συγκροτήματος. Η μόνη λύση ήταν η ανεξάρτητη παραγωγή.

Υψηλοί στόχοι...   Μετά τις θητείες του Γ. Κωνσταντινίδη και Δ. Παναγιωτίδη το 1984 επανέρχεται στο συγκρότημα ο Ντάνης Τραγόπουλος  πλέον ως πιανίστας στη θέση του Γιώργου Χριστιανάκη, ενώ αποχωρούν ο Θανάσης Ζέρβας για σπουδές μουσικής στην Αμερική και ο Γιώργος Κουκουβίτης. Τη χρονιά εκείνη το συγκρότημα κάνει μια σημαντική στροφή, λαμβάνοντας μέρος στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ και Αυτοσχεδιαζόμενης Μουσικής που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Στο φεστιβάλ αυτό, πρόκληση για το συγκρότημα, οι a priori εμφανίζονται μαζί με ονόματα θρύλους της διεθνούς Jazz σκηνής, όπως ο Mal Waldron, o Kenny Wheeler, ο Steve Lacy, o Evan Parker, o Σάκης Παπαδημητρίου, ο Φλώρος Φλωρίδης. Για την περίσταση ο Γιώργος Κωνσταντινίδης γράφει τρεις από τις πιο σημαντικές του συνθέσεις: «Κάθοδος των μυρίων», «Χορός των Βακχών» και «Σανίνα». Οι δυό πρώτες σε ελληνικούς ρυθμούς και τρόπους, εξαιρετικά πολύπλοκες, σφιχτές και πυκνοδομημένες συνθέσεις, ενώ η τελευταία με επιρροές από το συγκρότημα του Pat Metheny. Οι τρεις συνθέσεις παρουσιάζονται στα μέλη γραμμένες και πλήρως ενορχηστρωμένες, σε μια σαφή προσπάθεια του Κωνσταντινίδη να παρουσιάσει κάτι εντελώς ολοκληρωμένο και προσωπικό. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη με διθυραμβικές σχεδόν κριτικές στον τύπο, αν και δυστυχώς ο διοργανωτής δεν ηχογράφησε τις εμφανίσεις με αποτέλεσμα τουλάχιστον ο «Χορός των Βακχών» να μην υπάρχει πουθενά ηχογραφημένος, με εκείνη τη βραδιά να είναι η μόνη και μοναδική φορά που παίχτηκε.

Το κουαρτέτο...   Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα προγραμματίζει συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό (που τελικά για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιήθηκαν) και αποχωρεί ο Δημήτρης Παναγιωτίδης λόγω μεταπτυχιακών σπουδών.
Ως κουαρτέτο πλέον οι a priori (Τραγόπουλος, Κωνσταντινίδης, Γουμπερίτσης και Αναδολής) αποφασίζουν και κάνουν το τόλμημα. Μπαίνουν στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου και ηχογραφούν τον Νοέμβρη του ΄85 τον πρώτο και μοναδικό, ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος που κυκλοφορεί το 1986. Κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη εταιρεία του Γιώργου Τσακαλίδη ANO KATO RECORDS. Ηχογραφείται στο στούντιο ζωντανά, με τη μία, απ ευθείας σε δικάναλο χωρίς overdubs.
Ο δίσκος σφραγίζει το τέλος μιάς εποχής και την αρχή μιας άλλης. Όλες οι γνωστές και πολυπαιγμένες συνθέσεις του παρελθόντος μπαίνουν στην άκρη, ακόμα και οι ξέφρενες και πολυποίκιλες του τελευταίου φεστιβάλ. Το συγκρότημα κάνει την τομή και επιστρέφει σε μίνιμαλ δομές και ήχο. Όργανα ακουστικά (αν και υπάρχει ηλεκτρική κιθάρα – χωρίς παραμόρφωση και ηλεκτρικό grand piano, για τις ανάγκες της ηχογράφησης).
Τα κομμάτια δομημένα στο ύφος της σύγχρονης και αυτοσχεδιαζόμενης jazz. Κυρίως θέματα, αυτοσχεδιαστικά μέρη, θέματα, φινάλε. Επτά κορυφαίες για την εποχή, τον χώρο και τον περίγυρο συνθέσεις των Κωνσταντινίδη, Τραγόπουλου, Γουμπερίτση.
Βλέποντας και ακούγοντας τον δίσκο σήμερα, 25 χρόνια μετά, και προσπαθώντας να παραβλέψεις τις όποιες, εκτελεστικά και μόνο, αδυναμίες (που σίγουρα αποδίδονται στον ελάχιστο χρόνο στο στούντιο των 2 ημερών) διαπιστώνεις με ευχάριστη έκπληξη την επιτυχή συνθετικά, αν και ατελέσφορη τελικά, από εμπορικής άποψης, έκβαση της προσπάθειας.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα και στη συνέχεια σε cd, αλλά και επανέκδοση cd με δυό bonus tracks και σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιος, αν και ίσως όχι αδύνατον να βρεθεί. Αποσπάσματά του όμως εμφανίζονται κατά καιρούς στο youtube.

Επίλογος...   Μετά την κυκλοφορία του δίσκου το συγκρότημα προσπάθησε αρκετά να τον προωθήσει σε διάφορες συναυλίες και εμφανίσεις. Για το κοινό της Θεσσαλονίκης θα μείνουν αξέχαστες οι τακτικές εμφανίσεις για μεγάλο διάστημα στο κλαμπ Παραρλάμα, με αξιοσημείωτη την εμφάνιση του συγκροτήματος το 1989 στο θέατρο Κήπου, που είναι από τις ελάχιστες βιντεοσκοπημένες (προβλήθηκε στην ΕΤ3). Ακολούθησαν λίγες ακόμα μέχρι το 1991. Στο διάστημα αυτό μέλη του συγκροτήματος προώθησαν παράλληλα και άλλα σχήματα, όπως το συγκρότημα A la carte, ο Ντάνης το «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ», ενώ για μεγάλο διάστημα ο βασικός κορμός των a priori (Κωνσταντινίδης-Γουμπερίτσης-Αναδολής) αποτέλεσαν τη βάση πολλών μουσικών σχημάτων σε προγράμματα  επώνυμων καλλιτεχνών που εμφανίζονταν στην Θεσσαλονίκη.

Τον Ιούνιο του 2009 ο Γιώργος Κωνσταντινίδης έχασε την ζωή του σε ένα άδικο τροχαίο γυρνώντας τα χαράματα μετά τη νυχτερινή δουλειά.

Οι a priori επανασυνδέθηκαν και εμφανίστηκαν για μια και μοναδική φορά στις 16 Σεπτέμβρη  2010 στην εκδήλωση, 8η Γιορτή της Jazz στον Μύλο, στη Θεσσαλονίκη, στη μνήμη του Γιώργου. Συμμετείχαν φιλικά οι κιθαρίστες και μαθητές του Γιώργου, Γρηγόρης Τσάτσος και Απόστολος Μπιζάκης καθώς και ο πιανίστας Γρηγόρης Σημαδόπουλος σε τριο με τους Αναδολή, Γουμπερίτση.

Σήμερα οι a priori συναντιούνται σε τακτική σχεδόν βάση σε ένα μικρό στούντιο και παίζουν μουσική για να θυμούνται τα παλιά. Ο Δ. Γουμπερίτσης και ο Σ. Αναδολής συνοδεύουν στις εμφανίσεις του τον πιανίστα και συνθέτη Νικόλα Αναδολή ως τρίο.